Hoe het kan voelen…

Je zakt op de bank na een vermoeiende werkdag. Waarom lukt het je niet om je leven weer op te pakken? Je voelt je leeg. De behandeling is nu al 3 weken geleden, en toch kan je het niet loslaten. Tijdens je werk voel je je moe en vervreemd. Toch slaag je er in om al je taken goed af te ronden. Maar zodra je thuiskomt, vallen de emoties als een zware deken weer over je heen. Je wil het zo graag verwerken en achter je laten. Waarom heb je anders deze keuze gemaakt? 

&

Twee maanden geleden heb je een abortus gehad. Jij en je partner zaten in het keuzeproces niet op één lijn en het is moeilijk om hierin weer dichter bij elkaar te komen. Bovendien lijkt het alsof het hem maar weinig doet. Ervaart hij überhaupt verdriet of rouw? Waarom komt het voor jou zoveel harder binnen? Je snapt wel dat jij de enige bent die wordt beïnvloed door hormonale wisselingen, maar toch… Dit voelt niet eerlijk. 

&

Je bent op familieweekend. Terwijl je tantes druk aan het kletsen zijn aan de keukentafel, voel jij de behoefte om te zeggen “ik moet jullie iets vertellen”. Maar je durft niet. Je wilt hen zo graag vertellen over de abortus, maar een gevoel van schaamte drukt op je borst. De angst voor hun reactie, hun onbegrip of oordeel, maakt dat je je abortus liever geheim houdt. Het voelt eenzaam. 

&

Het is vakantie, 30 graden, en je ligt met je handdoek op het strand. Je hebt zin om lekker uit te rusten en te genieten. Maar in plaats daarvan voel je je schuldig. Hoe kan ik nu genieten? Nu ik dit op mijn geweten heb? Is dit niet het ergste wat ik ooit heb gedaan? Je kan deze gedachtes maar niet loslaten, waardoor je denkt: “had ik toch een andere beslissing moeten nemen?”.

Stel je voor…

Je staat ’s ochtends voor de spiegel. Je glimlacht naar jezelf en slaat je armen om jezelf heen. Je voelt je rustig. Het zonlicht glipt door het gordijn en verwarmd je lichaam. Je kan niet geloven dat je je zo fijn voelt. Een maand geleden was je nog zo in de war. Je stapt op je kledingkast af en denkt: “Yes! Een lekker kleurrijke jurk dan maar?”. 

&

Het is avond, na werk. Je steekt de kaarsen aan bij jouw altaar en voelt een warm gevoel van binnen. Je sluit je ogen, legt je handen op je hart en fluistert “dankjewel”. Daarna loop je tevreden naar de keuken om een lekkere maaltijd klaar te maken. 

&

Twee maanden geleden heb je een abortus gehad. Jij en je partner staan in de rij bij de bakker op zaterdagochtend. Je kijkt hem aan en voelt een vlaag van verliefdheid over je heen vallen. Zijn ogen schitteren. Je bent zó trots op jullie. Wat een uitdagende tijd is het geweest, maar zo mooi hoe jullie hier samen doorheen zijn gekomen. Je voelt je dankbaar dat jullie nu nóg dichter bij elkaar staan.

&

Je bent op familieweekend. Iedere keer dat je je familieleden ziet, voel je je opgelucht. Je hebt hen het verhaal van de abortus durven vertellen. Ze zijn betrokken en vragen hoe het met je gaat. Een last is van je schouders afgevallen en je voelt je ondersteund.

&

Het is vakantie. Met een zwoele dertig graden lig jij op het strand. Je voelt je zelfverzekerd en ontspannen. Zo ontspannen dat je weer helemaal in het ‘hier en nu’ kan zijn. Er klinkt salsamuziek op de achtergrond. Je kijkt naar de zee en haar zacht golvende bewegingen. Je voelt je zorgeloos. “Waar zullen we straks gaan lunchen?” denk je.